MUZE
Hopelijk kom je niet te snel zodat ik dit gedicht nog kan afmaken.
Zodra je hier bent ga ik mijn tijd niet verdoen op deze manier.
Pathetisch gevoel aan papier toevertrouwen, triest eigenlijk.
Behalve dat het een pleonasme is, wordt het in ‘t beste geval
op muziek gezet en in gebouwen met cultuursubsidie
en aftandse cafés aan wildvreemden opgedrongen
waarna ze beleefd klappen.

Nee, als je er bent, wil ik met jou alleen door weilanden wandelen,
vogels nawijzen en bij hun Latijnse naam noemen
(“Kijk, een Passer domesticus!”)
Ik wil op bergschoenen en in identieke trainingspakken
huppelen door deinende velden, al bloemen plukkend.
Of tijdens lange weekenden arm in arm
tegen de zuidenwind ploegen over Noordzeestranden
Of juist in zomerhitte schaamteloos naakt de branding
trotseren en zandkastelen bouwen, terwijl we een sex-on-the-beach
consumeren en vervolgens praktiseren, dus hopelijk kom je net iets
later opdagen dan de afgesproken tijd, want anders gaat deze verzameling woorden nooit samenhang vertonen.

Laten we uitgaan van een open brug
waardoor je een kwartier aan je broek krijgt
En ik dan die met de pen nog enkele bedenksels
op het gevulde perkament kras
om illusie te wekken dat andere
vrouwen me nog interesseren en ik je kan
imponeren met een voorgeschiedenis
doorspekt met veroveringen
wat enige jaloezie zal wekken
en je me nog langer kussen zal
als was het om mij je toe te eigenen,
speeksel als signatuur.

Ja, eenmaal hier, zo in mijn armen,
storten we ons samen vanuit openstaande ramen
in stapels bijeengeveegde bladeren.
We wijden ons aan het brouwen van goedsmakende dranken
zoals bokbier, bedwelmende wijnen en vlierbloesemsappen
die we dan zonder mate drinken in de neer-
dalende stralen van de hemellichamen
die zich op dat moment aan ons openbaren.
Het lijdt geen twijfel, geen enkele pen
zou ik aanraken, dus de toekomst van de Nederlandse literatuur
toch al niet verwend en zo vaak gespeend van heilig vuur
meestal teruggrijpend op de oorlog of een enge ziekte,
zou gebaat zijn bij een klein beetje vertraging.

Ja, warempel, het lijkt wel of het lukt,
dat ik deze slechte poëzie voltooi.
Plaats zal zij dan maken voor plezier,
de laatste regels te zweten zit ik nu
Met de tong uit de bek druk ik de inkt
die deze zinnen stuwen
De punt eenmaal gezet
kan men mij niets verwijten, ah, ik voel het.
De storm der inspiratie luwt,
deze regenboog van verlangen als resultaat.
Het vel ter hemelen geheven
lach ik breed en schieten er tranen mijn in de ogen.

Nu, wat en timing ja ik meen je voetstappen al te horen.
Ik zal je aan de hand naar etablissementen slepen
alwaar ik de betere espresso van je lippen snoepen
zal en jij noemt dichters en artiesten die me wat doen
en vervolgens zien we de ochtendgloren boven horizonten
die zo adembenemend zijn
dat we bloed in onze oren horen stromen.
Maar was het toch de buurman in de flat hierboven?
Want muze, je blijft weg, ik snap de suspense
Het is al met al een prachtig filmisch effect,
maar werkelijk,
ik ben geneigd naar mijn mobiel te grijpen
en weer te bellen en te vertellen dat je nu wel mag komen

In solo’s ben ik ronduit slecht, dus ik meen het echt.
Kijk, de kwaliteit van het rijm daalt meteen.
Als je binnen een paar tellen je gezicht niet om de hoek steekt,
dan begin ik aan deel twee van dit pamflet.
En dat wordt een treurig lied dat handelt over iemand die ontslagen werd, van een baan die hij eigenlijk niet wou en daarna komt hij thuis en vindt zijn vrouw in bed met zijn allerbeste vriend, die hem dan bedreigt en zegt dat hij niks voorstelt, vervolgens zwerft de stakker – of moet ik zeggen held - door de stad en werpt zich na sluitingstijd van een brug.

Tuurlijk, voor culturele bijlagen van kranten,
boekhandels en hun klanten zou het beter zijn
als je weg zou blijven.
En ook ik zou het wel overleven, want
het feit dat ik over zelfmoord schrijf
betekent dat ik het niet echt doe.
Maar wel dat ik het voel.
Dus zit je vast in een trein waar iemand zich voor geworpen heeft,
geen bereik want precies op de Veluwe,
bedenk dan, dat een schuwe contactgestoorde jongeman als ik
nog leeft door zijn kunstje, dat heb ik altijd nog.

Hoewel ik het liefst jou zou hebben, is dat een goede tweede.
En bedenk dat als de trein eindelijk weer gaat rijden
is het nooit te laat om om te draaien, dat mag altijd.
Bovendien, zoveel doorleefde rauwe lyriek uitstorten
over de man en vrouw in de straten dat is niet verantwoord
Dat heb je dan mooi op je geweten.